Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Όλη η αλήθεια για το "ατύχημα"!!!



Πηγή:http://krogias.blogspot.com/2008/12/blog-post_4942.html

Επίσης, όσοι ενδιαφέρεστε για μια άρτια ανάλυση των πραγμάτων, διαβάστε κι αυτό:
http://aeisixtir.blogspot.com/2008/12/elementary-watson.html

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Το νου σας στα παιδιά ρε!!!

Μετά τη σημερινή, αυθόρμητη, μαζική κινητοποίηση των μαθητών σε όλη την Ελλάδα,
όλων αυτών των παιδιών που μπήκαν από μόνα τους στη θέση του δολοφονημένου συμμαθητή τους, που επέλεξαν να αντιδράσουν απέναντι σε ένα συνεχιζόμενο καλοστημένο θέατρο, που διαδήλωσαν σήμερα με το μεγαλείο τους να ορθώνεται απέναντι στα πλήρως εξοπλισμένα "όργανα της τάξης" και την οργανωμένη πολιτεία και νικήσανε κατά κράτος, ξεμπροστιάζοντας τους πάντες με τον καλύτερο τρόπο,
αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα ηχηρό ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!
Μόνο εσείς μπορείτε!
Αλλάξτε τα όλα ρε παιδιά!!!
Μην κωλώσετε ρε παιδιά!!!
Υπάρχει ελπίδα ρε παιδιάαααααααα!!!!



ΣΗΜ: Εννοείται ότι μιλάω για τα παιδιά που ξέρουν τι θέλουν και πως να το κερδίσουν κι όχι για τους ανεγκέφαλους που παίζουν το παιχνίδι του υποτιθέμενου "αντιπάλου" καίγοντας και καταστρέφοντας περιουσίες.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Καλό ταξίδι φίλε...

Πού να προλάβεις να μάθεις φίλε μου;
Πότε να προλάβεις;
Από ποιόν να φυλαχτείς φίλε;
Πώς να ξέρεις από πριν ότι σε κάποιον εκεί έξω έχει δοθεί η δύναμη να αποφασίζει αν θα ξυπνήσεις και το επόμενο πρωί;

Καλό σου ταξίδι.

Το τραγούδι είναι για σένα.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Ένας χρόνος και μια μέρα.

Ένας χρόνος και μια μέρα από την ημέρα που ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο.
Δεν είναι πολύ...δεν είναι όμως και λίγο...
Δεν ξέρω αν είμαι καλός σ' αυτό που κάνω εδώ.
Ξέρω σίγουρα ότι δεν είμαι συνεπής.
Ξέρω όμως επίσης ότι δεν θα γράψω ποτέ εδώ απλά και μόνο για να γεμίσω "σελίδες".
Εδώ γράφω για να "γεμίζω" ο ίδιος.
Κι αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω.
Κι αν κάποτε καθυστερώ να γράψω δεν είναι γιατί νιώθω "γεμάτος"...
Αλλά γιατί με παίρνει από κάτω και δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι.
...Κι επειδή μερικές φορές δεν έχω τι να γράψω.
...Οκ! Είναι κι επειδή πολλές φορές βαριέμαι!
Άρα...είμαι και ειλικρινής!

Καλή μας συνέχεια λοιπόν αγαπημένο μου ιστολόγιο!
Χρόνια σου πολλά!
Σου εύχομαι μια μέρα τα χρόνια σου να ξεπεράσουν τα δικά μου!

Γιώργος

Ουπς! Sorry!!!

Τι μπορείς να γράψεις μπροστά σ’ ένα άψυχο pc?
Κι απ’ αυτά που θα γράψεις, αλήθεια, πόσα θα πιστεύεις και πόσα θα νιώθεις;
Θα μου πεις: το pc φταίει ρε φίλε;
Μπα…
Δεν φταίει αυτό…
Φταίει που τελευταία νιώθω τόσο άδειος που θα μπορούσα να κάνω και τη μεγαλύτερη μαλακία που θα μου περνούσε απ’ το μυαλό αν ένιωθα ότι θα με γέμιζε.
Αλήθεια…τι προσόν ε;
Να μπορείς να κάνεις τη μαλακία σου!
Είναι καταπληκτικό αυτό! Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει και κόσμος που δεν τον παίρνει με τίποτα να κάνει μαλακίες!
Άραγε αυτός ο κόσμος έχει σκεφτεί ποτέ την αξία της μαλακίας;
Και της απλής και της χοντρής και της μικρής και της τεράστιας και της άπιαστης…!!!
Ρε σεις…ξέρετε κάτι;
Η μαλακία πιστεύω ότι είναι μέρος της ζωής…
Άρα επίσης πιστεύω ότι όποιος δεν μπορεί να κάνει κάνει μαλακίες δεν είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωούλα του όπως τη θέλει.
Θα μου πείτε : πάλι μαλακίες γράφεις ρε φίλε!
Θα σας πω : ναι ρε! Τις γράφω και τις κάνω κιόλας! Γιατί νιώθω ελεύθερος!
Κι ας μην είμαι…
Κι ας μου κοστίσουν…
Εγώ θα τις έχω κάνει κι αυτό δεν θα μπορεί να αλλάξει με τίποτα!!!
Γιατί «μαλακία που μπορεί να διορθωθεί δεν είναι μαλακία»
Αλλά και «μαλάκας» δεν είναι μόνο αυτός που την κάνει…
Μεγαλύτερος είναι αυτός που ασχολείται μαζί της!(και κατ’επέκταση μ’αυτόν που την έκανε).
Συνεπώς, όσοι σοβαροί σ’ αυτό τον κόσμο, προσέχετε μην πέσετε στη λούμπα της μαλακίας!
Από παντού καραδοκεί!!!
ΧΑΧΑ!!!
…ξεφτύλες.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Μποϊκοτάζ...Λύση ή Βρύση (Κατά το βούρτσα ή πούτσα!)

Το τελευταίο διάστημα μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι διάφορες συντονισμένες (τυχαία άραγε;) απόπειρες μποϊκοτάζ διάφορων προϊόντων και εταιρειών, κατευθυνόμενες και οργανωμένες από διάφορες οργανώσεις και σωματεία...
Δεν ξέρω ρε παιδιά...
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό να μποϊκοτάρεις κάτι όταν χρησιμοποιείς παράλληλα κάτι άλλο που δεν μποϊκοτάρει αυτό που εσύ μποϊκοτάρεις!
Μπερδευτήκατε;...Γίνομαι σαφής...
Ας πούμε ότι Μποϊκοτάρω μια συγκεκριμένη εταιρεία πετρελαίου.Δεν βάζω για παράδειγμα βενζίνη στο αυτοκίνητό μου "ποτέ" από την Α εταιρεία(πολυεθνικός κολοσσός) αλλά από άλλες μικρότερες με σκοπό να αναγκάσω την Α να ρίξει τις τιμές της ώστε να προσελκύσει και πάλι πελάτες.
Αφού οι περισσότερες μικρές εταιρείες(αν όχι όλες) "ελέγχονται" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από τις μεγαλύτερες, ποιό το ώφελος μιας τέτοιας κίνησης;
Επίσης, ποιός μας λέει ότι οι μικρές εταιρείες δεν έχουν ως μόνο σκοπό το κέρδος και μεγαλώνοντας κι άλλο (μέσα από τη δική μας προτίμηση) δεν θα παίξουν κι αυτές το παιχνίδι των σημερινών μεγάλων εταιρειών;Αυτό δεν δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο;Δεν είναι κάτι που δεν μπορεί να έχει σταματημό;
Αν θέλει κάποιος να χτυπήσει την τιμή του πετρελαίου θα πρέπει να μποϊκοτάρει το πετρέλαιο και όχι τις εταιρείες!Αυτή είναι η αλήθεια!
Αλλά κανένας βολεμένος από μας δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία να στερηθεί το Κάμπριο ή το Σπορ αμαξάκι του (με το οποίο ψαρώνουν οι γκομενίτσες) στο βωμό ενός τέτοιου αγώνα.
Ακόμη κι αυτοί που χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους σαν εργαλείο, δεν μπορούν να μπουν στη λογική της "στέρησης" του αυτοκινήτου τους που στο κάτω κάτω της γραφής αποτελεί γι αυτούς πολλές φορές κι ένα μέσο "διεξόδου" και "φευγιού" από τη μαυρίλα τους.(Και φυσικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι για πολλές ακόμη κατηγορίες ανθρώπων που δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο).
Άρα ένας αγώνας τέτοιου είδους, εκ των προτέρων χαμένος, για ποιό λόγο θα έπρεπε να γίνει;
Μήπως έχουμε γίνει ρομαντικοί ηλίθιοι της εύκολης λύσης που βρίσκεται σε μια μαλακία που πετάει ένας πραξικοπηματικά εκλεγμένος πρόεδρος σωματείου (στο οποίο ανήκουμε κι εμείς χωρίς ποτέ να έχουμε γραφτεί, πόσο μάλλον να έχουμε ψηφίσει!) και την ακολουθούν εκατομμύρια βλαμένοι και μαζί μ'αυτούς κι εμείς;
Η άποψή μου είναι μία και μοναδική και δύσκολα θα την αλλάξω.
1.ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ (Στην εκάστοτε περίπτωση και στην όποια κλίμακα).
2.ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ (Σε κάθε περίπτωση, αφού μπορούμε ανά πάσα στιγμή να επαναστατούμε ακόμα και απέναντι σε απολυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα)
3.ΦΤΑΙΜΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ! (Για την κατάντια και για το χάλι μας)
Άρα μάγκες...Σε ένα καθεστώς για το οποίο αποφασίζουμε εμείς για τους άλλους και οι άλλοι για μάς (δηλαδή ψάξε να βρεις τι γίνεται), σε ένα καθεστώς στο οποίο έχει την ίδια αξία (ίσως και δίκαια - δεν θα το κρίνω εγώ αυτό) η ψήφος ενός "σώφρωνα" πολίτη κι ενός αδιάφορου γενικότερα "ρουσφετοκυνηγού" , ποιά ελπίδα επιβίωσης μένει;
Δεν προτείνω τίποτα γιατί μπορεί και να παρεξηγηθώ.
Σας προτρέπω απλώς να σκεφτείτε και σιγά σιγά να γίνουμε περισσότεροι οι σώφρονες και οι σοβαρά και υπεύθυνα σκεπτόμενοι πολίτες και να ξεπεράσουμε σε αριθμό τους (θα τολμήσω να το πω) "εγκληματίες" ανεγκέφαλους λαϊκιστές της κακιάς ώρας.
Ξυπνήστε! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την δυνατότητα να αποφασίζεις για το μέλλον σου!
Κι αυτό είναι κάτι που "το κερδίζεις", "ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ"!!!

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Το κρασάκι του Τσου

Το παρακάτω βιντεάκι μου το έστειλε ένας φίλος στο facebook. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το βρήκα πολύ έξυπνο και πολύ αστείο.Μπορεί και να είναι...
Δείτε το λοιπόν, και μπορεί να σας αρέσει κι εσάς.
Εξάλλου δεν έχετε να χάσετε και τίποτα.
Ίσα ίσα...αν γελάσετε κι εσείς, μόνο κέρδος μπορεί να έχετε!

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Αιρετικό

Με αφορμή ένα κείμενο που δημοσίευσε ο φίλτατος Χρήστος στο blog του (http://www.hestikehforadastalwni.blogspot.com/) με τίτλο "Θρησκευτικός Τουρισμός", θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάποιες παρατηρήσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Είτε γιατί κι εμένα με πειράζουν τα όσα συμβαίνουν στις σχέσεις πιστών(ποιμνίου)-εκκλησίας(ποιμένων), είτε από απλή συμπαράσταση στο Χρήστο και επιθυμία εκδήλωσης σύμπνοιας των απόψεών μας.
Περνάω στο ψητό χωρίς πολλά μπλα μπλα...
Η Εκκλησία(την οποία γράφω με κεφαλαίο επειδή αναφέρομαι στους Ιερείς πάσης βαθμίδος κι όχι στο σύνολό της-δηλ πιστοί), έχει μπει προ πολλού σ'ένα παιχνίδι μάλλον άσχημο που μοναδικό στόχο κατά την ταπεινή άποψή μου έχει το κέρδος.Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στο χρηματικό κέρδος. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες χρηματικών συναλλαγών (πάντα μονομερών με αποδέκτη την Εκκλησία) για πάρα πολλές "υπηρεσίες" που κατάντησε να προσφέσει η Εκκλησία.
Η λίστα έιναι μεγάλη κι ο τιμοκατάλογος ποικίλει ανάλογα με την περιοχή, τις πολυτέλειες, και την οικονομική "στενότητα" του παπά...
Γάμοι, βαπτίσεις, ευχέλαια, αγιασμοί, εξορκισμοί, λύσιμο μαγείας(!!!), ξεμάτιασμα(!!!), εξομολόγηση, παροχή θαύματος(αυτό με μεγάλη γενναιοδωρία και όχι μόνο κατόπιν παραγγελίας) κλπ κλπ...
Εκτός τιμοκαταλόγου βρίσκεται πάντα η προσφορά στο δίσκο που βγαίνει με πρόσχημα την ενίσχυση είτε του Ιερού Ναού, είτε του φιλόπτωχου ταμείου είτε κι εγώ δεν ξέρω τίνος άλλου΄, μόνο που εδώ το κέρμα καμιά φορά κάνει θόρυβο και προτιμάται η ρίψη χαρτονομίσματος.
Σ' αυτό το τελευταίο το οποίο αποτελεί για μένα τη μεγαλύτερη ντροπή της Εκκλησίας, θέλω να προσθέσω την επαίσχυντη δικαιολογία όλων αυτών που το πράττουν πως "δεν σε αναγκάζει κανένας να ρίξεις...ρίχνεις άμα θέλεις κι όσα θέλεις..."
Να αποντήσω τώρα σ'αυτό ή μήπως δεν χρειάζεται;
Δε μου λέτε ρε ξύπνιοι...Άμα η γιαγιά σας είχε τη γειτόνισσα(και κατ'επέκταση όλο το χωριό) δίπλα της στην εκκλησία να ρίχνει κάθε φορά κάτι από το "υστέρημά της"(εδώ δεν τους φτάνουν οι συντάξεις να φάνε, έχουν και υστέρημα!τέλος πάντων) στο δίσκο δεν θα το έκανε κι η ίδια για να μή γυρίσουν να πουν ότι "να...η κυρά Κατίνα δεν έχει ρίξει ποτέ στο δίσκο!Αλλά αυτηνής ο πατέρας δεν ήτανε κομμουνιστοσυμμορίτης;Τί περίμενες;Το μήλο κάτω απ'τη μηλιά!"
Σας πληροφορώ ότι όχι μόνο θα έριχνε το κατιτίς της ανελιπώς, κάθε φορά που θα έβγαινε ο δίσκος,αλλά θα φρόντιζε να ρίξει και κάτι παραπάνω από τη "στραβωμέμη" γειτόνισσα για να της μπει και στο μάτι...(οι λόγοι είναι επίσης γνωστοί και προφανείς).
Ένας έμμεσος και καλοστημένος εκβιασμός λοιπόν, ένας "κεφαλικός φόρος", ένα "χαράτσι" με την απόλυτη ανοχή όλων μας!!!Ε...μαλάκες είναι μετά να μην το κάνουνε;Εσένα άμα σου χαρίζανε ένα κοπάδι βλαμένους να σε πληρώνουν για κάτι που τους προσφέρεις και δεν έχει οικονομική αξία θα έλεγες όχι;Δε νομίζω...
Το θέμα είναι τεράστιο και πολύ άσχημο σαν γεγονός.
Αν καθήσω να αναφέρω και για το εμπόριο της ελπίδας και του θαύματος για το οποίο οι αναφορές είναι πάμπολλες, θα χρειαστούμε ένα θαύμα για να τα χωρέσει όλα αυτό το ταπεινό ιστολόγιο...
Ε...και να μή θίξω και την "πνευματική καθοδήγηση" σε θέματα "εθνικά", σύμφωνη πάντα με τις απόψεις του "πεφωτισμένου" μας Επισκόπου(του εκάστοτε).
Θέλω να κλείσω αυτό το θέμα.Βαρέθηκα.Νομίζω ότι είναι άδικος κόπος.
Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι αντίχριστος,ούτε καν εχθρός της εκκλησίας...
Είμαι απλός πολίτης σας όλους τους άλλους,ίσως με λίγο μεγαλύτερη ευαισθησία σε θέματα εκμετάλλευσης του αδύναμου(οικονομικά,κοινωνικά,πνευματικά ή ό,τι άλλο) ανθρώπου.
Και σ'αυτό θα είμαι πάντα ενάντια και θα μπαίνω μπροστά σε όποιον προσπαθεί να το κάνει.
Αν η Εκκλησία δεν είναι συμμέτοχη σε κάτι τέτοιο, τότε δεν έχει παρά να με θεωρεί φίλο της.
Αφιερώνω για κλείσιμο όμως το παρακάτω τραγουδάκι μέσα από την ψυχή μου σε όσους γνωρίζουν ότι πράττουν τα παραπάνω και παρόλ' αυτά εμμένουν πεισματικά και ενσυνείδητα στις απόψεις και τις πρακτικές τους.

Αιρετικό, από τον Γιάννη Αγγελάκα.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Αγαπημένο μου Ιστολόγιο...

Χμμμ…
Αγαπημένο μου Ιστολόγιο…
Πάνε τώρα τόσες μέρες που αντί να σου γράψω, σε γράφω!
Μάλλον ήρθε ο καιρός να σου γράψω σήμερα.
Όχι επειδή κάτι συνέβη αλλά ούτε κι επειδή νιώθω ότι αν σου γράψω μπορεί να συμβεί κάτι…Έτσι…θέλω απλά να σου γράψω.
Τώρα βέβαια δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω ή τι θα έπρεπε να γράψω.
Μια γαμημένη ζωή χωρισμένη σ’ αυτά τα «πρέπει» και τα «θέλω».
Παίρνεις τα «θέλω» και σου βγάζουν στην πορεία τα «πρέπει» τους.
Παίρνεις τα «πρέπει» και αναρωτιέσαι αν είναι τα «θέλω» σου.
Πάντως και στις δυο περιπτώσεις «παίρνεις». Καί επειδή «θέλεις», καί επειδή «πρέπει» να πάρεις. Άσχετα αν αυτά που παίρνεις δεν είναι αυτά που θέλεις…
Πάλι μαλακίες κάθομαι και λέω.
Αλλά το γαμάτο είναι ότι θέλω!
Κι ακόμα πιο γαμάτο είναι ότι πρέπει!
Επειδή θέλω να σε κρατήσω!
Και πρέπει!...
Ναι…Έτσι είναι αγαπημένο μου Ιστολόγιο…

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

"Αληθινές" έρευνες έδειξαν ότι...

Αν τσίριζες για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ. (Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο).

Αν κλάνεις συνεχώς επί 6 χρόνια και 9 μήνες, παράγεις αρκετό αέριο για να φτιάξεις μία ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ! (Τώρα κάτι κάνουμε)

Ο οργασμός ενός γουρουνιού κρατάει 30 λεπτά (Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι - Πώς όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν…)

Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα.(Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.... Στην δουλειά ίσως)

Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση. (Γι' αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι συνεχώς χαμογελούσε… Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό)

Ο πιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα.(........ Ακόμα δεν το έχω χωνέψει για τα γουρούνια!)

Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο από τους αριστερόχειρες.(Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια χωρίζεις την διαφορά στα δύο?)

Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, να τραβήξει 30 φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα BUD? Πλήρωσαν οι φορολογούμενοι πολίτες για αυτήν την έρευνα? θα ήθελα κάποιος να μου δώσει μια υπεύθυνη απάντηση σε αυτό το θέμα)

Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν?)

Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις. (Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)

Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματός τους. Είναι σαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου(30 λεπτά.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)

Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει από ασιτία. (Τρομακτικό!)

Το αρσενικό «αλογάκι της Παναγιάς» δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο το κεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.(«-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπη μου?...Μη το κεφάλι μου… πονάει…ΑΑΑΑΑΑΑΑ»… Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάνε καλύτερα)

Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα(Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωή μου… προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα)

Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους. (ουουου πολύ φετιχιστικό. Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο.)

Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της. (Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα.)

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο. (Και τέτοιους φίλους έχω.)

Μετά από όλες αυτές τις έρευνες, εγώ ένα πράγμα έχω να πω:''ΚΩΛΟΦΑΡΔΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ!!!'

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Η Επιστροφή του Ασώτου

Έχω στην τάξη μου έναν πιτσιρικά που μ’ έχει κάνει να κλάψω πολλές φορές.
Άλλες επειδή δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί του, άλλες γιατί μ’ έβλεπα συνεχώς να αποτυγχάνω, άλλες γιατί μ’ έφτανε σε σημείο να κάνω πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα, άλλες γιατί δεν ένοιωθα ικανός να του προσφέρω τίποτα αφού…ο μικρός αυτός τα ‘χε όλα! Όλα αυτά που είχα κάποτε κι εγώ και που τώρα βρίσκονται ξεχασμένα σε κάποια χαμένα ή και κρυμμένα σημεία του κορμιού και του νου μου.
Ακούω ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι του Γιάννη Μηλιώκα «Θαρρώ πως ήταν χθες» και συνειδητοποιώ ότι τελικά…δεν ήταν μόνο χθες…
Μπορεί να είναι και σήμερα…και αύριο…και για πάντα…
Τέρμα λοιπόν τα κλάματα…ο μικρός με κάνει τώρα να σκάσω πονηρό χαμόγελο.
Αποφάσισα λοιπόν να δώσω πίσω στον μικρό μου μαθητή τις κροτίδες που χθες του «κατέσχεσα» για το καλό του (?!?!?!!!)…
Μήπως εγώ δεν έκανα τις ίδιες μαλακίες όταν ήμουν πιτσιρικάς; Τι άλλαξε τώρα; Εγώ τότε δεν είχα συμμάχους από τους «μεγάλους» βέβαια…Αυτός γιατί να μην αποκτήσει; Έτσι δεν προχωράμε άλλωστε; Εξάλλου…προτιμώ συμμαχίες με ζωηρούς και ζωντανούς πιτσιρικάδες παρά με ξοφλημένους, ψόφιους και «καθώς πρέπει» ενήλικες…στους οποίους σιχαίνομαι τον εαυτό μου που έμοιασα έστω και για λίγο…
Λοιπόν…τις κροτίδες θα τις επιστρέψω με την ελπίδα να καταφέρει μια μέρα ο μικρός πιτσιρίκος να τις ανάψει στα μπατζάκια όσων πρέπει!
Και…μάλλον θα τον βοηθήσω.
Ένοχος στα μάτια σας;…μπορεί…
Συνένοχός σας όμως ποτέ ξανά!

ΥΓ: ΜΠΑΑΑΑΑΑΜ!!!!!!!

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Ο Βασιλάς Καρνάβαλος!

Οι απόκριες πέρασαν και φέτος. Ας διαπιστώσουμε όμως όλοι μαζί ότι τα καρναβάλια ζουν όλο το χρόνο ανάμεσά μας! Και δεν θα μας λείψουν ποτέ!
Άντε…και του χρόνου!!!


Σημ:Πατήστε επάνω για μεγένθυνση



Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Ποιός μίλησε για ρατσισμό στην εκπαίδευση;

Μια τάξη δημοτικού ξεκινά το μάθημα, αμέσως μετά το διάλειμμα. Ο δάσκαλος ρωτά τη μικρή Αλίκη: «Τι έκανες στη διάρκεια του διαλείμματος;». Η Αλίκη απαντά: «Έπαιζα παιχνίδια στο προαύλιο». Ο δάσκαλος απαντά: «Ωραία. Πήγαινε στον πίνακα και αν μπορείς να γράψεις τη λέξη «παιχνίδια» σωστά τότε θα σου δώσω ένα χρυσό αστέρι να κολλήσεις στο τετράδιό σου». Η Αλίκη πράγματι παίρνει ένα χρυσό αστέρι.
Ο δάσκαλος ρωτά το μικρό Βασίλη τι έκανε στο διάλειμμα. Ο Βασίλης απαντά: «Έπαιζα παιχνίδια με την Αλίκη στο προαύλιο». Ο δάσκαλος απαντά: «Ωραία. Εάν γράψεις «έπαιζα» σωστά στον πίνακα, θα σου δώσω ένα χρυσό αστέρι να κολλήσεις στο τετράδιό σου». Ο Βασίλης πραγματικά παίρνει κι αυτός ένα χρυσό αστέρι.
Στη συνέχεια, ο δάσκαλος ρωτά το μικρό Αχμέτ τι έκανε στο διάλειμμα. Ο Αχμέτ απαντά «προσπάθησα να παίξω με την Αλίκη και το Βασίλη, αλλά μου πέταξαν πέτρες». Ο δάσκαλος λέει: «Τι; Σου πέταξαν πέτρες; Αυτό είναι ωμή, αδικαιολόγητη φυλετική διάκριση. Εάν μπορείς να γράψεις στον πίνακα «απροκάλυπτη, αδικαιολόγητη φυλετική διάκριση», θα σου δώσω ένα χρυσό αστέρι να κολλήσεις στο τετράδιό σου».

(Από κείμενα που αποτελούν σημεία εκκίνησης για εκπαιδευτικούς και εμψυχωτές νεολαίας για ένα πρόγραμμα σχετικό με την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου».)

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

ΠΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ!!!

Πορείες του κώλου, Προδωμένες απεργίες (ούτως η άλλως χωρίς συμμετοχή), Συνδικαλιστές του καθισιού και του να μας κάτσει η γκόμενα, Πολιτικοί πρωτίστως "εξ-ασφαλισμένοι", Δημοσιογράφοι χαφιέδες, Δημοσιοκάφροι ειλικρινείς και ειλικρινά "απροκάλυπτοι", ΤσοντοDVD, Κάθαρση, Λιτότητα, Διαφάνεια, Παραδικαστικό, Παρεκκλησιαστικό, Τα φράγκα στο λαό, Ο λαός στον ΛΑ.Ο.Σ., Π.Α.Μ.Ε. γι άλλα, ΜΑΤ και Χρυσαυγίτες, Κομιστές, Φίλοι, Ημέτεροι, Αμφότεροι, Διαπλεκόμενοι, Αντάρτες, Αντιπολιτευόμενοι (έσωθεν κι έξωθεν), Ασφαλιστικό και μαλακίες...μαλακίες κι άλλες ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!

Αγανακτώ να ζω σ' έναν τόπο που αιωνίως κυβερνάται από τη δεξιά.
Μια δεξιά επί μονίμου βάσεως ¨λαοπλάνα¨και "αναίσχυντη" με την ανοχή ημών των ηληθίων.
Κι αυτό να συμβαίνει απλά και μόνο επειδή ουδέποτε υπήρξε σοβαρή αριστερά.
Η μόνη αριστερά που υπάρχει είναι απλά και μόνο συνένοχη και στενότατα συνεργαζόμενη με αυτού του είδους την προαναφερθείσα δεξιά.
Πολλάκις μάλιστα συμβαίνει να είναι και επωφελούμενη από τις εκάστοτε "χοντράδες" της δεξιάς. Κι είναι για λύπηση...έτσι έχει καταντήσει.
Κι είναι δυστυχώς τόσο ανάξια η αριστερά σ' αυτό τον τόπο που δεν κατάφερε ποτέ να "κερδίσει"...μόνο να "αρπάζει" καταφέρνει.

Ορέστη απ' το Βόλο...Μαρία απ' τη Σπάρτη...
ΤΗ ΓΑΜΗΣΑΜΕ!

...ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΓΑΜΗΣΕΙ...!!!

ΣΗΜ: Δηλώνω αριστερός χωρίς ταυτότητα...Κάτι σαν Χ.Ο. στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
ΥΓ: Ξέχασα ν' αναφέρω και τον Τσίπρα...Τα σχόλια δικά σας.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

Ταξιδιάρα ψυχή

Τις προάλλες, μετά από αρκετές μέρες, πήρα ξανά την απόφαση να κατεβώ στο πατρικό μου. Ε…τα ρούχα στα άπλυτα είχανε γίνει πολλά, το εντεράκι ήθελε λίγο σπιτικό φαΐ για να λαδώσει λίγο, να δω και τους δικούς μου και να τα πω και με κανένα φιλαράκι…
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα με πολύ καλή διάθεση. Η μέρα ήτανε καταπληκτική, με έναν σπάνιο ήλιο και μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα που από μόνη της σ’ έκανε να ταξιδεύεις.
Μάζεψα λοιπόν τα ψιλοπράματά μου, ετοίμασα και τα άπλυτα, πήρα και τα τάπερ της μαμάς για «αναγόμωση», πετάχτηκα να πάρω και τσιγάρα και νερό για το δρόμο κι έβαλα μπρος…
Στο δρόμο γούσταρα…
Ξεκινώντας, ο δρόμος είναι μια απολαυστική εμπειρία. Άνετος, χωρίς όρια ταχύτητας που να σε βγάζουν εκτός ορίων, ένας δρόμος όπως πρέπει να είναι οι δρόμοι.
Καλά…από ένα σημείο και μετά, ο δρόμος παραμένει παλιός. Δεν το θίγω αυτό ιδιαίτερα γιατί ουδέποτε άλλαξε η κατάσταση σ’ εκείνο το σημείο οπότε γνωρίζεις εξαρχής τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις.
Αυτό που θέλω να θίξω είναι η κωλοκατάσταση μετά την είσοδό σου σε μεγάλο πάλι δρόμο, όπως αυτόν που ακολουθούσα στην αρχή.
Οι τύποι λοιπόν εκεί έχουνε κάνει το κορυφαίο!!!
Έχει περίπου ένα εξάμηνο που ασφαλτοστρώνουνε το ένα ρεύμα κυκλοφορίας στο ίδιο πάντα σημείο. Δηλαδή δεν έχουν προχωρήσει παρακάτω ρε παιδί μου για να πεις… «δε βαριέσαι…τουλάχιστον γίνεται για το δικό μας καλό».
Η φάση είναι ότι με την κατάσταση που βλέπεις σε προκαλούνε ρε πούστη μου!
Έχουνε παρακάμψει τα αυτοκίνητα από το ένα ρεύμα, στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας κι εκεί που πηγαίνεις σε μια δρομάρα με την άνεσή σου, ξαφνικά βλέπεις κάτι κωλοτρίγωνα και κάποιο άλλο όχημα να έρχεται κατά πάνω σου. Έτσι ρε φίλε! Επειδή έτσι τους γκαύλωσε!
Επειδή αυτοί γουστάρουνε να κλείνουν τους δρόμους όποτε θέλουν και για όσο θέλουνε χωρίς να τους ενοχλεί κανένας, πρέπει εμείς να το ανεχόμαστε και να το βουλώνουμε κιόλας.
Κι άμα εγώ ρε φίλε τη νύχτα που θα περνάω από κει για να κατεβάσω τα ταπεράκια μου στη μάνα μου για «αναγόμωση», στουκάρω με κανέναν κι αφήσω εκεί τα κοκαλάκια μου, τί θα γίνει ρε φίλε;
Ποιος θα πάει σπίτι τα τάπερ μετά ρε μαλάκες; (που θα ’χουν μέσα εμένα σε κομματάκια)…
Πόσο αίμα να χυθεί ακόμα στους κωλοδρόμους σας ρε;
Μέχρι πότε θα παίζουμε τις ζωές μας κορόνα γράμματα για τις δικές σας μαλακίες κι από πάνω θα υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε και τις κλήσεις της τροχαίας που λειτουργεί κι αυτή για την «ασφάλειά» μας;
Επιτέλους πρέπει κάτι να γίνει σ’ αυτό το μπουρδελομάγαζο.
Βάλτε μια τάξη ρε. Αλλάξτε τσατσά, νταβατζήδες, πουτάνες, πελάτες, κάντε κάτι!
Αν όχι…εύχομαι το παιδί που θα έρθει μια μέρα μέσα στο τάπερ…να είναι το δικό σας…
Άει σιχτίρ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ! ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!!!

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Τιμής ένεκεν

Το γεγονός είναι ένα.
Ο Αρχιεπίσκοπος εκοιμήθη.
Δεν φημίζομαι για την φιλική προς την εκκλησία στάση μου αλλά δεν θα προσπαθήσω εδώ να σχολιάσω τα όποια «κακά» της ελλαδικής εκκλησίας και κατά συνέπεια του εκλιπόντος αρχηγού της.
Είναι μια ιερή στιγμή κατά την οποία ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους φεύγει από τον κόσμο μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ένας άνθρωπος κατά πολλούς «επιτυχημένος» στην ενασχόλησή του με τα εκκλησιαστικά πράγματα.
Έκανε ό,τι και όσα αυτός θεώρησε ορθότερα για να φέρει εις πέρας το έργο που ανέλαβε πριν από περίπου 10 χρόνια.
Η δική μας άποψη μπορεί να είναι ίδια, μπορεί και να διαφέρει.
Το έργο του θα κριθεί.
Κι ο ίδιος θα κριθεί, από ανθρώπους και από Θεό.
Αυτόν που έρχεται να δούμε…τον επόμενο…
Και την ιστορία που θα προηγηθεί της εκλογής του.
Μ’ αυτό να ασχοληθούμε.
Ο Χριστόδουλος έφυγε. Δεν ξαναγυρίζει. Και δυστυχώς έφυγε μαρτυρικά.
Εύχομαι να πρόλαβε να μετανοήσει για τις όποιες αμαρτίες του (γιατί ουδείς αναμάρτητος), να σκέφτηκε τα όποια λάθη του και να βρήκε τη δική της σωτηρία η ψυχή του μέσα από την προσωπική του πίστη.
Γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα (που λέει και η Λ.Νικολακοπούλου).

Καλό ταξίδι στον Αρχιεπίσκοπο που «μας πήγαινε».
Είτε «τον πάμε» εμείς, είτε όχι, καλό του ταξίδι όπως θα ευχόμασταν και σε κάθε άλλο άνθρωπο που φεύγει από κοντά μας.

Περιμένουμε να «πιάσουμε δουλειά» με τον αντικαταστάτη του.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Δίχως τίτλο

Και ξαφνικά…
Όλα στη ζωή σου αλλάζουν! Αποκτά νόημα η ύπαρξή σου! Γεμίζει η μέρα σου με χρώματα και ήχους! Χτυπάει η καρδιά σου και τη νιώθεις να σου δίνει ζωή!
Σφαλιαρίζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όνειρο…
«Το ζεις ρε μαλάκα» σου φωνάζει…

Και μετά…πάλι ξαφνικά…
Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι μια φράση κολλημένη στο μυαλό σου.
«Γιατί ρε γαμώτο!»
Κι όλα γύρω πάλι μαύρα και βουβά, όλα δίχως νόημα και η σφαλιάρα να αποδεικνύει ξανά το ίδιο…Δεν είναι όνειρο πάλι…Το ζεις…δυστυχώς.

…και τρέμεις,
από το κρύο,
τα νεύρα σου,
το σοκ,
την αδυναμία σου,

Τρέμεις…
τρέμεις…για να μη βάλεις τα κλάματα…

Τρέμεις γιατί η καρδιά σου αλλιώς θα σταματήσει…

Καλή σου τύχη...
...και να μ’ αγαπάς...

τώρα που σε χάνω
τώρα...απλά δεν μπορώ να συνεχίσω.

...άσε με τώρα...

"γιατί ρε γαμώτο"...

Ο Γιώργος σου.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Χωρίς τέλος (?)

Δεν είναι δυνατό ρε πούστη!
Δεν μπορεί!
Τόσες φορές την έχω πατήσει και πάλι στα ίδια ρε γαμώ το μυαλό μου!
Ένας διαρκής φόνος…αλλά τι λέω;
Η σωστή λέξη είναι αυτοκτονία!
Και μια πραγμάτωση της έννοιας Ανάσταση.
Ξανασκοτώνεσαι…
Ξεναζωντανεύεις…
Τη μια είσαι ’συ…
Την άλλη είσαι εσύ ερωτευμένος…
…και πάλι απ’ την αρχή…
και πάλι…
ως το τέλος.
Το δικό σου τέλος…όχι το «τέλος πάντων»…
Τα «πάντα» θα υπάρχουν για πάντα, δεν θα τελειώνουν ποτέ…
…απλώς θα αλλάζουν συνεχώς όψη, σχήμα, μορφή, εικόνα, περιεχόμενο…όνομα…
Κι εσύ απλά…θα περιμένεις να πάρεις το «τέλος»…
…για ν’ αφήσεις στους άλλους τα «πάντα».

...Αυτό που ζω...
...ας είναι αυτό το δικό μου «τέλος»…

"Μέσα απ’ αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει,
γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι,
χωρίς επιστροφή…"
(Από τραγούδι που ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας, σε στίχους και μουσική του Διονύση Τσακνή, με τίτλο "μια άλλη φωνή")
Σημ: Ευχαριστώ τον kapso για τις πληροφορίες του για το παραπάνω τραγούδι.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

Φτού για μένα!

Χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί κι εγώ, το παιχνίδι που απολάμβανα περισσότερο ήταν το κρυφτό.
Θυμάμαι ότι δεν έβλεπα την ώρα να έρθει το βράδυ για να μαζευτούμε, όλη η πιτσιρικαρία της γειτονιάς, εκεί, στο στενό δρόμο δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, για να παίξουμε κρυφτό.
Πόσο μας άρεσε τότε! Μας συνάρπαζε η αίσθηση ότι ο άλλος ψάχνει απεγνωσμένα να μας βρει για να γλιτώσει το τομάρι του.
Αλλά ποτέ, κανείς μας δεν τα «φυλούσε» μόνο μια φορά…
Άν και παιδιά, παίζαμε θυμάμαι πάντα τίμια. Κι αν κάποιος ήταν «ζαβολιάρης» έμπαινε συνήθως στο περιθώριο.

Τα χρόνια πέρασαν. Πλησιάζω γοργά τα 30 κι ακόμα πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παίζει κρυφτό.
Τώρα πια όχι με τα παιδιά της γειτονιάς.
Τώρα η γειτονιά μεγάλωσε... Έγινε όλος μου ο περίγυρος. Συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, εχθροί, συνεργάτες, απλοί γνωστοί, απλά άγνωστοι…
Και με όλους παίζω κρυφτό.

Έπαψε όμως το κρυφτό να είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Δεν θέλω να το παίζω πια.
Κι αν με το ζόρι με βάζετε να το παίζω, θα κάνω ζαβολιά, να το ξέρετε, και θα σας το χαλάσω το παιχνίδι.
Άλλωστε μπορεί να περνάω καλύτερα στο περιθώριο. Να το επιδιώκω…

Θα θέλατε κουφάλες ε;
Όχι μόνο δεν θα κάνω ζαβολιά για να σας δώσω αφορμή να με βγάλετε στο περιθώριο, αλλά δεν πρόκειται να τα «φυλάω» και ποτέ.
Μια ζωή θα με ψάχνετε κι εγώ θα το απολαμβάνω!

Ναι ρε…όπως τότε που ήμουνα παιδί!

ΥΓ: Και να μη βιαστείτε να θιγείτε μερικοί, γιατί όπως ο σοφός λαός λέει, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται»!

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

Και του χρόνου!

Σήμερα φεύγουν οι καλικάντζαροι.
Αν δεν σας δω…καλό μας ταξίδι!
Να ’μαστε γεροί, να πελεκάμε το δέντρο της ζωής, αυτό που στηρίζει τον απάνω κόσμο και μια μέρα, ίσως του χρόνου, μπορεί να τα καταφέρουμε!
Πού θα πάει; Θα πέσει κάποια στιγμή! Και τότε…Χε χε χε!
Να περνάμε όλοι καλά παίδες…να περνάμε καλά και να προσπαθούμε.
Το παν είναι ο στόχος.
Ύπαρξη στόχου = Λόγος ύπαρξης.
Και του χρόνου μας!

Σημ: Βασισμένο σε sms της φίλης Ε.Μ.

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Αφιερωμένο...

Πολύ πρόσφατα, μόλις χθες το βράδυ, κατανόησα το περιεχόμενο ενός στίχου κάποιου τραγουδιού που όλοι μας έχουμε ακούσει σίγουρα αρκετές φορές.
Πραγματικά σπάνιο να ακούς κάτι τόσο συχνά, να το τραγουδάς, να το απολαμβάνεις και ξαφνικά, σε μια στιγμή της ζωής σου, να το βιώνεις!
Είναι ένα συναίσθημα που σε σοκάρει!...Σε γεμίζει όμως ταυτόχρονα…Σε κάνει να θέλεις να ζήσεις! Σου θυμίζει ότι κάπου μέσα σου υπάρχουν κρυμμένα, ξεχασμένα, θαμμένα συναισθήματα…
Είναι αυτή η πολυσυζητημένη δύναμη της μουσικής…στην γνησιότερη δυνατή μορφή της, ίσως γνησιότερη κι από αυτή της ίδιας της δημιουργίας…
Είναι και η ίδια η δύναμη της ζωής ταυτόχρονα…
Είναι…
…Ποιος ξέρει τι είναι;
…αλλά και να ξέρει, πραγματικά, ποιος θα τον ακούσει…;

«Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω»
(Από τον Αύγουστο του Ν. Παπάζογλου)