Η Επιστροφή του Ασώτου

Έχω στην τάξη μου έναν πιτσιρικά που μ’ έχει κάνει να κλάψω πολλές φορές.
Άλλες επειδή δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μαζί του, άλλες γιατί μ’ έβλεπα συνεχώς να αποτυγχάνω, άλλες γιατί μ’ έφτανε σε σημείο να κάνω πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα, άλλες γιατί δεν ένοιωθα ικανός να του προσφέρω τίποτα αφού…ο μικρός αυτός τα ‘χε όλα! Όλα αυτά που είχα κάποτε κι εγώ και που τώρα βρίσκονται ξεχασμένα σε κάποια χαμένα ή και κρυμμένα σημεία του κορμιού και του νου μου.
Ακούω ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι του Γιάννη Μηλιώκα «Θαρρώ πως ήταν χθες» και συνειδητοποιώ ότι τελικά…δεν ήταν μόνο χθες…
Μπορεί να είναι και σήμερα…και αύριο…και για πάντα…
Τέρμα λοιπόν τα κλάματα…ο μικρός με κάνει τώρα να σκάσω πονηρό χαμόγελο.
Αποφάσισα λοιπόν να δώσω πίσω στον μικρό μου μαθητή τις κροτίδες που χθες του «κατέσχεσα» για το καλό του (?!?!?!!!)…
Μήπως εγώ δεν έκανα τις ίδιες μαλακίες όταν ήμουν πιτσιρικάς; Τι άλλαξε τώρα; Εγώ τότε δεν είχα συμμάχους από τους «μεγάλους» βέβαια…Αυτός γιατί να μην αποκτήσει; Έτσι δεν προχωράμε άλλωστε; Εξάλλου…προτιμώ συμμαχίες με ζωηρούς και ζωντανούς πιτσιρικάδες παρά με ξοφλημένους, ψόφιους και «καθώς πρέπει» ενήλικες…στους οποίους σιχαίνομαι τον εαυτό μου που έμοιασα έστω και για λίγο…
Λοιπόν…τις κροτίδες θα τις επιστρέψω με την ελπίδα να καταφέρει μια μέρα ο μικρός πιτσιρίκος να τις ανάψει στα μπατζάκια όσων πρέπει!
Και…μάλλον θα τον βοηθήσω.
Ένοχος στα μάτια σας;…μπορεί…
Συνένοχός σας όμως ποτέ ξανά!

ΥΓ: ΜΠΑΑΑΑΑΑΜ!!!!!!!