Χωρίς τέλος (?)

Δεν είναι δυνατό ρε πούστη!
Δεν μπορεί!
Τόσες φορές την έχω πατήσει και πάλι στα ίδια ρε γαμώ το μυαλό μου!
Ένας διαρκής φόνος…αλλά τι λέω;
Η σωστή λέξη είναι αυτοκτονία!
Και μια πραγμάτωση της έννοιας Ανάσταση.
Ξανασκοτώνεσαι…
Ξεναζωντανεύεις…
Τη μια είσαι ’συ…
Την άλλη είσαι εσύ ερωτευμένος…
…και πάλι απ’ την αρχή…
και πάλι…
ως το τέλος.
Το δικό σου τέλος…όχι το «τέλος πάντων»…
Τα «πάντα» θα υπάρχουν για πάντα, δεν θα τελειώνουν ποτέ…
…απλώς θα αλλάζουν συνεχώς όψη, σχήμα, μορφή, εικόνα, περιεχόμενο…όνομα…
Κι εσύ απλά…θα περιμένεις να πάρεις το «τέλος»…
…για ν’ αφήσεις στους άλλους τα «πάντα».

...Αυτό που ζω...
...ας είναι αυτό το δικό μου «τέλος»…

"Μέσα απ’ αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει,
γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι,
χωρίς επιστροφή…"
(Από τραγούδι που ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας, σε στίχους και μουσική του Διονύση Τσακνή, με τίτλο "μια άλλη φωνή")
Σημ: Ευχαριστώ τον kapso για τις πληροφορίες του για το παραπάνω τραγούδι.