Τιμής ένεκεν

Το γεγονός είναι ένα.
Ο Αρχιεπίσκοπος εκοιμήθη.
Δεν φημίζομαι για την φιλική προς την εκκλησία στάση μου αλλά δεν θα προσπαθήσω εδώ να σχολιάσω τα όποια «κακά» της ελλαδικής εκκλησίας και κατά συνέπεια του εκλιπόντος αρχηγού της.
Είναι μια ιερή στιγμή κατά την οποία ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους φεύγει από τον κόσμο μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ένας άνθρωπος κατά πολλούς «επιτυχημένος» στην ενασχόλησή του με τα εκκλησιαστικά πράγματα.
Έκανε ό,τι και όσα αυτός θεώρησε ορθότερα για να φέρει εις πέρας το έργο που ανέλαβε πριν από περίπου 10 χρόνια.
Η δική μας άποψη μπορεί να είναι ίδια, μπορεί και να διαφέρει.
Το έργο του θα κριθεί.
Κι ο ίδιος θα κριθεί, από ανθρώπους και από Θεό.
Αυτόν που έρχεται να δούμε…τον επόμενο…
Και την ιστορία που θα προηγηθεί της εκλογής του.
Μ’ αυτό να ασχοληθούμε.
Ο Χριστόδουλος έφυγε. Δεν ξαναγυρίζει. Και δυστυχώς έφυγε μαρτυρικά.
Εύχομαι να πρόλαβε να μετανοήσει για τις όποιες αμαρτίες του (γιατί ουδείς αναμάρτητος), να σκέφτηκε τα όποια λάθη του και να βρήκε τη δική της σωτηρία η ψυχή του μέσα από την προσωπική του πίστη.
Γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα (που λέει και η Λ.Νικολακοπούλου).

Καλό ταξίδι στον Αρχιεπίσκοπο που «μας πήγαινε».
Είτε «τον πάμε» εμείς, είτε όχι, καλό του ταξίδι όπως θα ευχόμασταν και σε κάθε άλλο άνθρωπο που φεύγει από κοντά μας.

Περιμένουμε να «πιάσουμε δουλειά» με τον αντικαταστάτη του.

Δίχως τίτλο

Και ξαφνικά…
Όλα στη ζωή σου αλλάζουν! Αποκτά νόημα η ύπαρξή σου! Γεμίζει η μέρα σου με χρώματα και ήχους! Χτυπάει η καρδιά σου και τη νιώθεις να σου δίνει ζωή!
Σφαλιαρίζεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όνειρο…
«Το ζεις ρε μαλάκα» σου φωνάζει…

Και μετά…πάλι ξαφνικά…
Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι μια φράση κολλημένη στο μυαλό σου.
«Γιατί ρε γαμώτο!»
Κι όλα γύρω πάλι μαύρα και βουβά, όλα δίχως νόημα και η σφαλιάρα να αποδεικνύει ξανά το ίδιο…Δεν είναι όνειρο πάλι…Το ζεις…δυστυχώς.

…και τρέμεις,
από το κρύο,
τα νεύρα σου,
το σοκ,
την αδυναμία σου,

Τρέμεις…
τρέμεις…για να μη βάλεις τα κλάματα…

Τρέμεις γιατί η καρδιά σου αλλιώς θα σταματήσει…

Καλή σου τύχη...
...και να μ’ αγαπάς...

τώρα που σε χάνω
τώρα...απλά δεν μπορώ να συνεχίσω.

...άσε με τώρα...

"γιατί ρε γαμώτο"...

Ο Γιώργος σου.

Χωρίς τέλος (?)

Δεν είναι δυνατό ρε πούστη!
Δεν μπορεί!
Τόσες φορές την έχω πατήσει και πάλι στα ίδια ρε γαμώ το μυαλό μου!
Ένας διαρκής φόνος…αλλά τι λέω;
Η σωστή λέξη είναι αυτοκτονία!
Και μια πραγμάτωση της έννοιας Ανάσταση.
Ξανασκοτώνεσαι…
Ξεναζωντανεύεις…
Τη μια είσαι ’συ…
Την άλλη είσαι εσύ ερωτευμένος…
…και πάλι απ’ την αρχή…
και πάλι…
ως το τέλος.
Το δικό σου τέλος…όχι το «τέλος πάντων»…
Τα «πάντα» θα υπάρχουν για πάντα, δεν θα τελειώνουν ποτέ…
…απλώς θα αλλάζουν συνεχώς όψη, σχήμα, μορφή, εικόνα, περιεχόμενο…όνομα…
Κι εσύ απλά…θα περιμένεις να πάρεις το «τέλος»…
…για ν’ αφήσεις στους άλλους τα «πάντα».

...Αυτό που ζω...
...ας είναι αυτό το δικό μου «τέλος»…

"Μέσα απ’ αυτό το φονικό
μονάχα ο έρωτας θα ζήσει,
γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ
στους δρόμους που ονειρεύομαι,
χωρίς επιστροφή…"
(Από τραγούδι που ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας, σε στίχους και μουσική του Διονύση Τσακνή, με τίτλο "μια άλλη φωνή")
Σημ: Ευχαριστώ τον kapso για τις πληροφορίες του για το παραπάνω τραγούδι.

Φτού για μένα!

Χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί κι εγώ, το παιχνίδι που απολάμβανα περισσότερο ήταν το κρυφτό.
Θυμάμαι ότι δεν έβλεπα την ώρα να έρθει το βράδυ για να μαζευτούμε, όλη η πιτσιρικαρία της γειτονιάς, εκεί, στο στενό δρόμο δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, για να παίξουμε κρυφτό.
Πόσο μας άρεσε τότε! Μας συνάρπαζε η αίσθηση ότι ο άλλος ψάχνει απεγνωσμένα να μας βρει για να γλιτώσει το τομάρι του.
Αλλά ποτέ, κανείς μας δεν τα «φυλούσε» μόνο μια φορά…
Άν και παιδιά, παίζαμε θυμάμαι πάντα τίμια. Κι αν κάποιος ήταν «ζαβολιάρης» έμπαινε συνήθως στο περιθώριο.

Τα χρόνια πέρασαν. Πλησιάζω γοργά τα 30 κι ακόμα πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παίζει κρυφτό.
Τώρα πια όχι με τα παιδιά της γειτονιάς.
Τώρα η γειτονιά μεγάλωσε... Έγινε όλος μου ο περίγυρος. Συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, εχθροί, συνεργάτες, απλοί γνωστοί, απλά άγνωστοι…
Και με όλους παίζω κρυφτό.

Έπαψε όμως το κρυφτό να είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Δεν θέλω να το παίζω πια.
Κι αν με το ζόρι με βάζετε να το παίζω, θα κάνω ζαβολιά, να το ξέρετε, και θα σας το χαλάσω το παιχνίδι.
Άλλωστε μπορεί να περνάω καλύτερα στο περιθώριο. Να το επιδιώκω…

Θα θέλατε κουφάλες ε;
Όχι μόνο δεν θα κάνω ζαβολιά για να σας δώσω αφορμή να με βγάλετε στο περιθώριο, αλλά δεν πρόκειται να τα «φυλάω» και ποτέ.
Μια ζωή θα με ψάχνετε κι εγώ θα το απολαμβάνω!

Ναι ρε…όπως τότε που ήμουνα παιδί!

ΥΓ: Και να μη βιαστείτε να θιγείτε μερικοί, γιατί όπως ο σοφός λαός λέει, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται»!

Και του χρόνου!

Σήμερα φεύγουν οι καλικάντζαροι.
Αν δεν σας δω…καλό μας ταξίδι!
Να ’μαστε γεροί, να πελεκάμε το δέντρο της ζωής, αυτό που στηρίζει τον απάνω κόσμο και μια μέρα, ίσως του χρόνου, μπορεί να τα καταφέρουμε!
Πού θα πάει; Θα πέσει κάποια στιγμή! Και τότε…Χε χε χε!
Να περνάμε όλοι καλά παίδες…να περνάμε καλά και να προσπαθούμε.
Το παν είναι ο στόχος.
Ύπαρξη στόχου = Λόγος ύπαρξης.
Και του χρόνου μας!

Σημ: Βασισμένο σε sms της φίλης Ε.Μ.

Αφιερωμένο...

Πολύ πρόσφατα, μόλις χθες το βράδυ, κατανόησα το περιεχόμενο ενός στίχου κάποιου τραγουδιού που όλοι μας έχουμε ακούσει σίγουρα αρκετές φορές.
Πραγματικά σπάνιο να ακούς κάτι τόσο συχνά, να το τραγουδάς, να το απολαμβάνεις και ξαφνικά, σε μια στιγμή της ζωής σου, να το βιώνεις!
Είναι ένα συναίσθημα που σε σοκάρει!...Σε γεμίζει όμως ταυτόχρονα…Σε κάνει να θέλεις να ζήσεις! Σου θυμίζει ότι κάπου μέσα σου υπάρχουν κρυμμένα, ξεχασμένα, θαμμένα συναισθήματα…
Είναι αυτή η πολυσυζητημένη δύναμη της μουσικής…στην γνησιότερη δυνατή μορφή της, ίσως γνησιότερη κι από αυτή της ίδιας της δημιουργίας…
Είναι και η ίδια η δύναμη της ζωής ταυτόχρονα…
Είναι…
…Ποιος ξέρει τι είναι;
…αλλά και να ξέρει, πραγματικά, ποιος θα τον ακούσει…;

«Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω»
(Από τον Αύγουστο του Ν. Παπάζογλου)