Αφιερωμένο...

Πολύ πρόσφατα, μόλις χθες το βράδυ, κατανόησα το περιεχόμενο ενός στίχου κάποιου τραγουδιού που όλοι μας έχουμε ακούσει σίγουρα αρκετές φορές.
Πραγματικά σπάνιο να ακούς κάτι τόσο συχνά, να το τραγουδάς, να το απολαμβάνεις και ξαφνικά, σε μια στιγμή της ζωής σου, να το βιώνεις!
Είναι ένα συναίσθημα που σε σοκάρει!...Σε γεμίζει όμως ταυτόχρονα…Σε κάνει να θέλεις να ζήσεις! Σου θυμίζει ότι κάπου μέσα σου υπάρχουν κρυμμένα, ξεχασμένα, θαμμένα συναισθήματα…
Είναι αυτή η πολυσυζητημένη δύναμη της μουσικής…στην γνησιότερη δυνατή μορφή της, ίσως γνησιότερη κι από αυτή της ίδιας της δημιουργίας…
Είναι και η ίδια η δύναμη της ζωής ταυτόχρονα…
Είναι…
…Ποιος ξέρει τι είναι;
…αλλά και να ξέρει, πραγματικά, ποιος θα τον ακούσει…;

«Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω»
(Από τον Αύγουστο του Ν. Παπάζογλου)