Φτού για μένα!

Χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί κι εγώ, το παιχνίδι που απολάμβανα περισσότερο ήταν το κρυφτό.
Θυμάμαι ότι δεν έβλεπα την ώρα να έρθει το βράδυ για να μαζευτούμε, όλη η πιτσιρικαρία της γειτονιάς, εκεί, στο στενό δρόμο δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, για να παίξουμε κρυφτό.
Πόσο μας άρεσε τότε! Μας συνάρπαζε η αίσθηση ότι ο άλλος ψάχνει απεγνωσμένα να μας βρει για να γλιτώσει το τομάρι του.
Αλλά ποτέ, κανείς μας δεν τα «φυλούσε» μόνο μια φορά…
Άν και παιδιά, παίζαμε θυμάμαι πάντα τίμια. Κι αν κάποιος ήταν «ζαβολιάρης» έμπαινε συνήθως στο περιθώριο.

Τα χρόνια πέρασαν. Πλησιάζω γοργά τα 30 κι ακόμα πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παίζει κρυφτό.
Τώρα πια όχι με τα παιδιά της γειτονιάς.
Τώρα η γειτονιά μεγάλωσε... Έγινε όλος μου ο περίγυρος. Συγγενείς, φίλοι, σύντροφοι, εχθροί, συνεργάτες, απλοί γνωστοί, απλά άγνωστοι…
Και με όλους παίζω κρυφτό.

Έπαψε όμως το κρυφτό να είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Δεν θέλω να το παίζω πια.
Κι αν με το ζόρι με βάζετε να το παίζω, θα κάνω ζαβολιά, να το ξέρετε, και θα σας το χαλάσω το παιχνίδι.
Άλλωστε μπορεί να περνάω καλύτερα στο περιθώριο. Να το επιδιώκω…

Θα θέλατε κουφάλες ε;
Όχι μόνο δεν θα κάνω ζαβολιά για να σας δώσω αφορμή να με βγάλετε στο περιθώριο, αλλά δεν πρόκειται να τα «φυλάω» και ποτέ.
Μια ζωή θα με ψάχνετε κι εγώ θα το απολαμβάνω!

Ναι ρε…όπως τότε που ήμουνα παιδί!

ΥΓ: Και να μη βιαστείτε να θιγείτε μερικοί, γιατί όπως ο σοφός λαός λέει, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται»!