Τιμής ένεκεν

Το γεγονός είναι ένα.
Ο Αρχιεπίσκοπος εκοιμήθη.
Δεν φημίζομαι για την φιλική προς την εκκλησία στάση μου αλλά δεν θα προσπαθήσω εδώ να σχολιάσω τα όποια «κακά» της ελλαδικής εκκλησίας και κατά συνέπεια του εκλιπόντος αρχηγού της.
Είναι μια ιερή στιγμή κατά την οποία ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους φεύγει από τον κόσμο μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ένας άνθρωπος κατά πολλούς «επιτυχημένος» στην ενασχόλησή του με τα εκκλησιαστικά πράγματα.
Έκανε ό,τι και όσα αυτός θεώρησε ορθότερα για να φέρει εις πέρας το έργο που ανέλαβε πριν από περίπου 10 χρόνια.
Η δική μας άποψη μπορεί να είναι ίδια, μπορεί και να διαφέρει.
Το έργο του θα κριθεί.
Κι ο ίδιος θα κριθεί, από ανθρώπους και από Θεό.
Αυτόν που έρχεται να δούμε…τον επόμενο…
Και την ιστορία που θα προηγηθεί της εκλογής του.
Μ’ αυτό να ασχοληθούμε.
Ο Χριστόδουλος έφυγε. Δεν ξαναγυρίζει. Και δυστυχώς έφυγε μαρτυρικά.
Εύχομαι να πρόλαβε να μετανοήσει για τις όποιες αμαρτίες του (γιατί ουδείς αναμάρτητος), να σκέφτηκε τα όποια λάθη του και να βρήκε τη δική της σωτηρία η ψυχή του μέσα από την προσωπική του πίστη.
Γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα (που λέει και η Λ.Νικολακοπούλου).

Καλό ταξίδι στον Αρχιεπίσκοπο που «μας πήγαινε».
Είτε «τον πάμε» εμείς, είτε όχι, καλό του ταξίδι όπως θα ευχόμασταν και σε κάθε άλλο άνθρωπο που φεύγει από κοντά μας.

Περιμένουμε να «πιάσουμε δουλειά» με τον αντικαταστάτη του.