Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2007

Για το 2008

Ανάμεσά μας, αυτές τις γιορτινές μέρες, υπάρχουν κάποιοι που δυστυχώς για τους δικούς τους λόγους δε γιορτάζουν όπως εμείς. Πολλοί απ’ αυτούς πονάνε για κάτι που τους συνέβη. Αυτοί δεν περιμένουν τον Αϊ Βασίλη, ούτε το δώρο από κάποιον δικό τους. Κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να μην έχουν και κάποιον δικό τους...
Σε όλους αυτούς και σε ακόμα περισσότερους που μπορεί να μην συμπεριέλαβα στις λίγες γραμμές μου, εύχομαι να αλλάξουν τα πράγματα γρήγορα και οι όποιες πληγές να επουλωθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...
Κι αν τους παρηγορεί λίγο αυτό...τους λέω ότι κάποιοι από μας τους σκεφτόμαστε...
Με την ευχή – παρότρυνση «να μην το βάζετε ποτέ κάτω» θέλω απλά να καλωσορίσω για σας το νέο έτος.
Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...κι ίσως το μόνο...

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

"Ουσιαστική" ανθολογία

Τί έχει ουσία τελικά;
Μήπως οι ιδέες;
Μήπως οι πράξεις;
Μήπως εμείς;
Ο Έρωτας μήπως;
Η Αγάπη;
Το Φως ή(και) το σκοτάδι;
Ή μήπως όλα έχουν την ουσία τους;
Οι ουσίες αλήθεια…έχουν ουσία;

ΣΗΜ: Τα παραπάνω δεν είναι προϊόν καμιάς «ουσίας» αλλά απόπειρα αναζήτησης της «πεμπτουσίας».

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Το...φλιτζάνι

Οι εποχές άλλαξαν (τουλάχιστον έτσι λέγεται) και κάποια πράγματα μένουν ακόμα ίδια.
Ένα απ’ αυτά και το φλιτζάνι.
Δε θα μπω στον κόπο να πω αν τα περί «φλιτζανιού» είναι βάσιμα ή όχι. Θεωρώ την απάντηση αυτονόητη. Θα μπω όμως στον κόπο να πω ότι δυστυχώς στις μέρες μας, ακόμα δεν έχουμε ξεφύγει από τη μανία να τα μαθαίνουμε όλα. Όλα όσα έχουν να κάνουν με το μέλλον μας. Το δικό μας και των άλλων πολλές φορές.(Άκου αξίωση!).
Χάνεται η μαγεία παίδες…Η μαγεία της έκπληξης, το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής.
Οι καφετζούδες είναι η αφορμή που ψάχνεις για να μπεις σ’ ένα λούκι. Σ’ ένα λούκι χοντρό που θα σε πάει εκεί που θέλει αυτό. Δεν παλεύεις τίποτα…πας τα πράγματα εκεί που σου ’πε το φλιτζάνι. Εξάλλου είναι αλάνθαστο!
[...]
Ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει με φλιτζάνια, βοτάνια, ξόρκια και μαλακίες.
Ο κόσμος αυτός κι o κόσμος του καθενός από μας, αλλάζει με πρωτοβουλίες και θάρρος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν που μας ρίχνει στα φλιτζάνια.
Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα πιείτε καφεδάκι, τσαμπουκαλευτείτε, σπάστε και κανα φλιτζάνι και πείτε : «Αει σιχτίρ πια! Μου ’χεις φάει τη ζωή!»…και το «ξόρκι» θα λυθεί…

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Ο κακός λύκος

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σ’ ένα όμορφο δάσος, ένας λύκος.
Ο λύκος είχε να φάει μέρες...κοντά ένα μήνα.
Δεν υπήρχαν ζώα για να κυνηγήσει, την είχανε κάνει όλα για την κοντινή πόλη όπου βρίσκανε την τροφή τους ευκολότερα μέσα στους κάδους απορριμάτων των ανθρώπων.
Τι παράδεισος ήταν αυτός!
Ό,τι τραβούσε η όρεξή σου το ’βρισκες!
Γαριδάκια, πατατάκια, πίτσες, γύρους, μπιφτέκια, …αναψυκτικά…!
Είχανε πέσει σε τρελό φαγοπότι! Και δεν τα πείραζε κανείς!
Βλέπεις ήταν όλα μικρά, όμορφα και χαριτωμένα.
Κι έτσι τρώγανε…και τρώγανε…και τρώγανε…
Ώσπου μια μέρα, ένας χοντρομπαλάς σκίουρος, παθαίνει έμφραγμα από την «καλοπέραση».
Τον τρέχουν από δω, τον πάνε από κει…τελικά τον σώζει η σοφή κουκουβάγια με τα γιατροσόφια της.
Αλλάζει λοιπόν τρόπο ζωής ο σκίουρος και ξαναγυρνάει στο δάσος για να ξαναβρεί τη «φυσική του κατάσταση».
Ο λύκος τον συναντάει μια μέρα, του τρέχουν τα σάλια κι αρχίζει να κυνηγάει το αναπάντεχο γεύμα! Αλλά ο σκίουρος προλαβαίνει να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο και τη γλιτώνει.
Του φωνάζει όμως από ψηλά: «Μην κυνηγάς εμένα…πόσο μπορείς να ξεχάσεις την πείνα σου με το λιγοστό κρέας μου; Πήγαινε στην πόλη, είναι όλοι μαζεμένοι εκεί και τρώνε…Έχουν γίνει όλοι δυσκίνητοι και θα τους πιάσεις εύκολα…έχεις μέχρι και τη δυνατότητα να επιλέξεις! Σκέψου το λιγάκι!»
Τι να σκεφτεί ο λύκος, δεν έβλεπε μπροστά του από την πείνα. Ξεκινάει τρέχοντας για την πόλη.
Φτάνει και συναντά κι αυτός το δικό του παράδεισο! Αρχίζει να τρώει τα υπόλοιπα ζώα ένα – ένα.
Δεν πρόλαβε όμως να φάει πολλά…άκουσε μια μέρα να φωνάζει κάποιος: «Λύκος!!! Ένας λύκος στην πόλη μας!!!» και πριν προλάβει να κρυφτεί, τρώει μια στα πλευρά και χαρίζει την όμορφη γούνα του στον τοίχο ενός ζεστού σπιτιού.
Ε…και ζήσαν όσα «ζώα» τη γλίτωσαν καλά…κι ο σκίουρος νομίζει ότι ζει καλύτερα!

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Ο μαλάκας και η αξία του.

Όλοι μας έχουμε χαρακτηρίσει κάποιον ως μαλάκα ή έχουμε δεχτεί τον ίδιο χαρακτηρισμό. Πολλάκις μάλιστα.

Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ όμως την ακριβή σημασία που έχει αποκτήσει η λέξη αυτή με την πάροδο των χρόνων.

Αν το καλοσκεφτούμε, χαρακτηρίζουμε ως μαλάκες τους εχθρούς μας, τους φίλους μας, τους άσχετους που συναντάμε καθημερινά στις διάφορες δραστηριότητές μας, τον καθένα.

Όλοι είναι εν δυνάμει μαλάκες!
Αυτό είναι το καταπληκτικό!

Ο σημερινός μαλάκας είναι αυτός που κατά περίπτωση σου χαρίζεται, σε στηρίζει, σε συγχωρεί, σε στενοχωρεί, σε υποτιμά, σε εξυψώνει, αδιαφορεί, σε γουστάρει, σε σνομπάρει, σε βρίζει, σε μουτζώνει, σε κερνάει, σε χαιρετάει, σε γαμάει, γαμιέται για σένα, σε προδίδει, σε μάχεται, σε υποστηρίζει, σε συμβουλεύει, σε υπονομεύει, σου τη φέρνει, σου τα παίρνει, σου τη βγαίνει, σε κακομαθαίνει, σε ψάχνει, σε βάζει να ψάχνεις, σε γράφει, σ' αγαπάει, σε κατευθύνει, σε διευθύνει, σε υπακούει, σε γλεντάει [...] ενδιαφέρεσαι γι αυτόν και τον ενδιαφέρεις!

Ο σημερινός μαλάκας είσαι εσύ, είμαι κι εγώ, είμαστε όλοι!

Και η αξία του, είναι η αξία του καθενός από μας...

Γι' αυτό...καταλήγοντας σας λέω ότι μαλάκες θα σας πουν, δεν τη γλιτώνετε...Το θέμα είναι να είστε μαλάκες με αξία, κι όχι άξια μαλάκες!

ΥΓ: Μετά συγχωρήσεως δηλαδή...

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Ο γκρεμός και το κλαδί του.

Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με μια λέξη αυτό που ζούμε σήμερα;

Ίσως απλά εφήμερο...

Πολλές φορές, πιανόμαστε απελπισμένα από κάτι που εμφανίζεται μπροστά μας.

Δε μας ενδιαφέρει να το ψάξουμε, να δούμε τι είναι αυτό το πράγμα που πιανόμαστε στην τελική.Μας ενδιαφέρει μόνο να πιαστούμε μπας και σωθούμε! Με όποιοδήποτε κόστος!

Όπως στα κινούμενα σχέδια, που ο ήρωας πιάνεται την τελευταία στιγμή από ένα κλαδάκι του γκρεμού και σώζεται... Γιατί όλως τυχαίως το κλαδί είναι και γερό και δεν έχει αγκάθια και βρίσκεται πάντα στην κατάλληλη θέση.

Εγώ δεν είμαι fun αυτής της κοσμοθεωρίας-γιατί περί κοσμοθεωρίας και στάσης ζωής πρόκειται.

Γι αυτό, από τα κινούμενα σχέδια, διαλέγω ως αγαπημένο μου το κογιότ. Αυτό που πάντα, κυνηγώντας το στόχο, γκρεμοτσακίζεται. Αλλά επανέρχεται και γουστάρει να συνεχίσει.

Και δεν είναι ο χαμένος της υπόθεσης, γιατί πάντα επιβιώνει και επινοεί νέους, πρωτότυπους τρόπους για να επιτύχει το στόχο του. Κι αυτό είναι νίκη!

Και ποτέ το κογιότ δεν πιάνεται από κλαδιά, όχι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά γιατί υπερήφανα, ποτέ δε μπήκε στον κόπο να τα αναζητήσει.

...Γιατί ξέρει πως για την κατάληξη, έφταιξαν οι επιλογές του...