Ταξιδιάρα ψυχή

Τις προάλλες, μετά από αρκετές μέρες, πήρα ξανά την απόφαση να κατεβώ στο πατρικό μου. Ε…τα ρούχα στα άπλυτα είχανε γίνει πολλά, το εντεράκι ήθελε λίγο σπιτικό φαΐ για να λαδώσει λίγο, να δω και τους δικούς μου και να τα πω και με κανένα φιλαράκι…
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα με πολύ καλή διάθεση. Η μέρα ήτανε καταπληκτική, με έναν σπάνιο ήλιο και μια πεντακάθαρη ατμόσφαιρα που από μόνη της σ’ έκανε να ταξιδεύεις.
Μάζεψα λοιπόν τα ψιλοπράματά μου, ετοίμασα και τα άπλυτα, πήρα και τα τάπερ της μαμάς για «αναγόμωση», πετάχτηκα να πάρω και τσιγάρα και νερό για το δρόμο κι έβαλα μπρος…
Στο δρόμο γούσταρα…
Ξεκινώντας, ο δρόμος είναι μια απολαυστική εμπειρία. Άνετος, χωρίς όρια ταχύτητας που να σε βγάζουν εκτός ορίων, ένας δρόμος όπως πρέπει να είναι οι δρόμοι.
Καλά…από ένα σημείο και μετά, ο δρόμος παραμένει παλιός. Δεν το θίγω αυτό ιδιαίτερα γιατί ουδέποτε άλλαξε η κατάσταση σ’ εκείνο το σημείο οπότε γνωρίζεις εξαρχής τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις.
Αυτό που θέλω να θίξω είναι η κωλοκατάσταση μετά την είσοδό σου σε μεγάλο πάλι δρόμο, όπως αυτόν που ακολουθούσα στην αρχή.
Οι τύποι λοιπόν εκεί έχουνε κάνει το κορυφαίο!!!
Έχει περίπου ένα εξάμηνο που ασφαλτοστρώνουνε το ένα ρεύμα κυκλοφορίας στο ίδιο πάντα σημείο. Δηλαδή δεν έχουν προχωρήσει παρακάτω ρε παιδί μου για να πεις… «δε βαριέσαι…τουλάχιστον γίνεται για το δικό μας καλό».
Η φάση είναι ότι με την κατάσταση που βλέπεις σε προκαλούνε ρε πούστη μου!
Έχουνε παρακάμψει τα αυτοκίνητα από το ένα ρεύμα, στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας κι εκεί που πηγαίνεις σε μια δρομάρα με την άνεσή σου, ξαφνικά βλέπεις κάτι κωλοτρίγωνα και κάποιο άλλο όχημα να έρχεται κατά πάνω σου. Έτσι ρε φίλε! Επειδή έτσι τους γκαύλωσε!
Επειδή αυτοί γουστάρουνε να κλείνουν τους δρόμους όποτε θέλουν και για όσο θέλουνε χωρίς να τους ενοχλεί κανένας, πρέπει εμείς να το ανεχόμαστε και να το βουλώνουμε κιόλας.
Κι άμα εγώ ρε φίλε τη νύχτα που θα περνάω από κει για να κατεβάσω τα ταπεράκια μου στη μάνα μου για «αναγόμωση», στουκάρω με κανέναν κι αφήσω εκεί τα κοκαλάκια μου, τί θα γίνει ρε φίλε;
Ποιος θα πάει σπίτι τα τάπερ μετά ρε μαλάκες; (που θα ’χουν μέσα εμένα σε κομματάκια)…
Πόσο αίμα να χυθεί ακόμα στους κωλοδρόμους σας ρε;
Μέχρι πότε θα παίζουμε τις ζωές μας κορόνα γράμματα για τις δικές σας μαλακίες κι από πάνω θα υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε και τις κλήσεις της τροχαίας που λειτουργεί κι αυτή για την «ασφάλειά» μας;
Επιτέλους πρέπει κάτι να γίνει σ’ αυτό το μπουρδελομάγαζο.
Βάλτε μια τάξη ρε. Αλλάξτε τσατσά, νταβατζήδες, πουτάνες, πελάτες, κάντε κάτι!
Αν όχι…εύχομαι το παιδί που θα έρθει μια μέρα μέσα στο τάπερ…να είναι το δικό σας…
Άει σιχτίρ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ! ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!!!