Το...φλιτζάνι

Οι εποχές άλλαξαν (τουλάχιστον έτσι λέγεται) και κάποια πράγματα μένουν ακόμα ίδια.
Ένα απ’ αυτά και το φλιτζάνι.
Δε θα μπω στον κόπο να πω αν τα περί «φλιτζανιού» είναι βάσιμα ή όχι. Θεωρώ την απάντηση αυτονόητη. Θα μπω όμως στον κόπο να πω ότι δυστυχώς στις μέρες μας, ακόμα δεν έχουμε ξεφύγει από τη μανία να τα μαθαίνουμε όλα. Όλα όσα έχουν να κάνουν με το μέλλον μας. Το δικό μας και των άλλων πολλές φορές.(Άκου αξίωση!).
Χάνεται η μαγεία παίδες…Η μαγεία της έκπληξης, το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής.
Οι καφετζούδες είναι η αφορμή που ψάχνεις για να μπεις σ’ ένα λούκι. Σ’ ένα λούκι χοντρό που θα σε πάει εκεί που θέλει αυτό. Δεν παλεύεις τίποτα…πας τα πράγματα εκεί που σου ’πε το φλιτζάνι. Εξάλλου είναι αλάνθαστο!
[...]
Ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει με φλιτζάνια, βοτάνια, ξόρκια και μαλακίες.
Ο κόσμος αυτός κι o κόσμος του καθενός από μας, αλλάζει με πρωτοβουλίες και θάρρος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτόν που μας ρίχνει στα φλιτζάνια.
Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα πιείτε καφεδάκι, τσαμπουκαλευτείτε, σπάστε και κανα φλιτζάνι και πείτε : «Αει σιχτίρ πια! Μου ’χεις φάει τη ζωή!»…και το «ξόρκι» θα λυθεί…