Ο γκρεμός και το κλαδί του.

Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με μια λέξη αυτό που ζούμε σήμερα;

Ίσως απλά εφήμερο...

Πολλές φορές, πιανόμαστε απελπισμένα από κάτι που εμφανίζεται μπροστά μας.

Δε μας ενδιαφέρει να το ψάξουμε, να δούμε τι είναι αυτό το πράγμα που πιανόμαστε στην τελική.Μας ενδιαφέρει μόνο να πιαστούμε μπας και σωθούμε! Με όποιοδήποτε κόστος!

Όπως στα κινούμενα σχέδια, που ο ήρωας πιάνεται την τελευταία στιγμή από ένα κλαδάκι του γκρεμού και σώζεται... Γιατί όλως τυχαίως το κλαδί είναι και γερό και δεν έχει αγκάθια και βρίσκεται πάντα στην κατάλληλη θέση.

Εγώ δεν είμαι fun αυτής της κοσμοθεωρίας-γιατί περί κοσμοθεωρίας και στάσης ζωής πρόκειται.

Γι αυτό, από τα κινούμενα σχέδια, διαλέγω ως αγαπημένο μου το κογιότ. Αυτό που πάντα, κυνηγώντας το στόχο, γκρεμοτσακίζεται. Αλλά επανέρχεται και γουστάρει να συνεχίσει.

Και δεν είναι ο χαμένος της υπόθεσης, γιατί πάντα επιβιώνει και επινοεί νέους, πρωτότυπους τρόπους για να επιτύχει το στόχο του. Κι αυτό είναι νίκη!

Και ποτέ το κογιότ δεν πιάνεται από κλαδιά, όχι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά γιατί υπερήφανα, ποτέ δε μπήκε στον κόπο να τα αναζητήσει.

...Γιατί ξέρει πως για την κατάληξη, έφταιξαν οι επιλογές του...